“Kom maar achterom” roept Mack door het halfgeopende raam. De ingang van “huize Bouwense” is blijkbaar aan de achterzijde van het huis. Huize Bouwense is Motorcross. Mack laat me binnen en ik krijg een “goeie” hand van hem. Een crossershand. Alles hierbinnen is besmet. Geplakt en op elkaar gestapeld. Trofeeën staan zelfs in het toilet. Geen toonzaal, maar een leefplaats, zoals een woning… eigenlijk ook bedoeld is.
Het begon allemaal jaren geleden met dochter Jacky. Om het land rondom het net gekochte huis in Baarland indertijd optimaal te benutten werd er een quadje aangeschaft. Jacky scheurde er lustig op los. Niet lang daarna werd Mack geboren. Toen hij eenmaal een beetje kon lopen en begon te praten liep hij naar het quadje, pakte hem vast en sprak de overduidelijke woorden, “ik ook jije, ik ook jije” Vader Marcel beloofde Mack dat als hij zonder zijwieltjes kon fietsen, hij een motor voor hem zou kopen. Schurend langs de muren leerde hij de balans te houden en bereikte zijn doel. De zijwieltjes gingen er af en Mack was los. Hij wilde een motor.
Een Yamaha PW werd aangeschaft en Mack kon rijden. Aangezien er in het “Zeeuwse” nagenoeg geen mogelijkheden waren om wedstrijdjes te rijden voor de kleintjes weken ze uit naar “boven”. Gouda en Bleiswijk werden favoriete banen waar de kinderen Bouwense zich naar hartenlust konden uitleven.
De eerste aandacht ging nog steeds uit naar Jacky tot een man Wendy en Marcel attendeerde op de capaciteiten van Mack. “heb je daar wel eens goed naar gekeken” sprak de man. “Dat mannetje heeft talent hoor”. Mack bleek dus echt een bovengemiddeld gevoel voor de motor te hebben. Hij reed, vanwege zijn leeftijd, “stiekem” mee in clubcrossjes voor jongens van een jaar ouder. Alles, zo ook Mack, ging in sneltreinvaart vooruit en hij won de ene cross na de andere. Er werd al snel hulp en begeleiding gezocht bij het toen opkomende talent Rinus van der Ven, die Mack alle kneepjes van het crossen vakkundig bijbracht. “Rinus kan heel goed crossen, maar ook goed lesgeven” zegt Mack met trotse ogen. “Van hem heb ik alles geleerd”.
Als ik hem aankijk valt het me op dat hij een verliefde, rustige blik heeft die ook niet weggaat.
Vanaf toen stond alles in het teken van de motorcross. Dochter Jacky had het crossen wel gezien en stapte met veel karakter terug om haar broertje Mack te helpen. Ze zitten naast elkaar in de bank, tegenover me, en kijken naar elkaar alsof het een koppeltje is. Ze pakt hem vast en drukt haar gezicht tegen hem aan. Mooi! Wendy gooit een kast dicht en Mack staat op. Hangt even snel het hangertje aan de sleutel goed, met de tekst naar voren. Dat moet, zo is Mack.
Mack bleef iedereen verbazen door te blijven winnen tot hij, nu drie jaar geleden, zijn bovenbeen brak. Een grote domper, juist terwijl het allemaal zo voorspoedig ging. Mack bleef positief en wist, dit hoort er ook bij. Na zijn spoedige herstel kon hij niet wachten weer op de motor te kruipen, want dat was alles wat hij wilde. Hij wilde en moest crossen, het liefst iedere dag. Zijn schoolprestaties leden niet onder zijn drukke crossleventje want hij leert graag en redelijk makkelijk. Intussen stond er een heuse KTM 65cc in de schuur waarmee hij knap derde werd in het NK. Een hele knappe prestatie, temeer omdat hij altijd al de nieuwkomer was in het rennersveld.
Mack is niet groot van postuur maar wel van hart. “The winner takes it all” is zijn devies en dat krijg je er ook nooit meer uit. Alleen de eerste plaats telt en daar gaat hij voor. Hij wordt positief maar ook negatief opgemerkt door mederijders en iedereen er omheen. Er wordt terdege rekening gehouden met het kleine manneke en vreemd genoeg is niet iedereen nog blij met de komst van het talentje. Helaas zit de wereld zo in elkaar tegenwoordig. Hij wordt hier en daar als “bekerpakker” weggezet maar dat doet hem niks. “Ik heb zat bekers, daar gaat het me niet eens om”. Nee, Mack wil gewoon rijden, rijden en winnen.
Mack rijdt zo veel mogelijk en schrijft zelfs een keer dubbel in. Rijdt met zijn kleine KTM in zijn eigen klasse en in de hogere, 85cc, klasse. Dat gaat niet zonder slag of stoot omdat er rijders (en voornamelijk ouders) zijn die de dreiging al voelen. Hun “angst” wordt waarheid want Mack wint alle vier de manches op zijn sloffen. Ook de oudere jongens op de zwaardere en snellere motoren laat hij ver achter zich. In plaats van dat je dan op handen gedragen wordt, kijken ze het kleine supertalent met de nek aan en dienen zelfs nog een protest in. Ja, zo zit de wereld dus helaas in elkaar.
Uiteindelijk wordt Mack dit seizoen, als beloning voor heel hard werken, weer heel netjes 3e in het NK en mag terecht heel trots zijn.
Hij kijkt met glinsterende ogen naar zijn, vandaag bezorgde, nieuwe sticker set en de doos vol met nieuwe crosskleren. Twee jaar geleden kreeg Wendy, zomaar uit het niks, een mail van crosshelmen.nl. Of ze Mack misschien zouden mogen sponsoren! Dat kwam als een geschenk uit de hemel. Marcel en Wendy werken hard om het hele circus te bekostigen en dat valt soms echt niet mee. “Hier is het ook wel eens op hoor”, zegt Wendy zonder schaamte. Marcel werkt veel en hard en Wendy heeft onlangs een “eigen bedrijfje” in het leven geroepen. Door middel van “Mack Mx-Racing” kunnen alle denkbare onderdelen en accessoires besteld worden. Door de lage “overheadkosten” zijn de prijzen van de artikelen dan ook zeker interessant te noemen. Zo werd Mack door “crosshelmen.nl” voorzien van een “halve motor”, een schitterende helm, laarzen en waanzinnig mooi bedrukte kleding. Hij geeft me een setje, netjes verpakt in het plastic. “Je mag het er wel uit halen hoor” zegt hij bijna lief. Als ik zijn shirt in mijn handen heb zie ik in het rechtse cijfer een tekst staan; “RIP Donny #32”. Dat was een voorwaarde van de kleine Mack. Goede crossvriend Donny overleed een paar jaar geleden aan de gevolgen van een noodlottig ongeval. Veel jongens hebben dat nu op de een of andere manier op de motor of op de kleding laten zetten. Respect! Het kleine shirtje staat vol met kleinere sponsors en bedrijven die het hem op de een of andere manier mogelijk maken zijn carrière voort te zetten. Blij zijn ze ermee, blij en vooral erg dankbaar. Thuis noemen ze Mack nog al eens de “Frans Bauer” van de crossers. Dit omdat hij een zwak heeft voor de minder bedeelden onder ons. Anderen mogen op de een of andere manier dan ook zoveel mogelijk meegenieten van zijn succes. Een belangrijke wedstrijd zou hij dan ook laten schieten voor een “benefietje” t.b.v. bijvoorbeeld een organisatie als KIKA. Ook van Mack mag iedereen op de koffie komen!
Er speelt nu ook iets wat nog even niet bekend gemaakt mag worden maar alles te maken heeft met hulp. Hulp aan de minder bedeelden. Daarover later meer, veel meer!
Bijna dromend kijkt hij voor zich uit. Mack heeft een X factor. Het knappe mannetje is beleefd, behulpzaam, open en eerlijk. Doet zijn best op alle fronten en dat komt op verschillende manieren weer naar hem toe. Velen die hem leren kennen dragen hem een warm hart toe. Mannen als Glenn Coldenhoff, Ken de Dijcker en Evgeny Bobryshev hebben Mack ook al opgemerkt en mag hij zijn vrienden noemen. Van de laatste kreeg hij pas nog een nieuw crossshirt om de vriendschap te bestempelen. Talenten herkennen talenten en dat zegt alles.
Twee jaar geleden werd hij zelfs “gecast” voor een film. Via een thema filmpje van Zapp, “ik ben niet bang” genaamd, kreeg heel Nederland een kijkje in Mack’s crossleven. Alhoewel Mack altijd zichzelf is en nooit doet alsof, blijkt hij ook te kunnen acteren. Een maand geleden werd dan ook de tweede film van het Multi talentje afgerond “wachten op Marissa”. Ondanks dat Mack eigenlijk op school had moeten zitten deze middag is hij gewoon thuis. Dit heeft niks met mijn komst te maken maar alles met de pesterijen die hij al jaren moet ondergaan. Hele groepen kinderen keren zich tegen hem en alles wat hij doet. Jaloezie, afgunst, de onzekerheid en het slechte zelfbeeld van de kinderen die die dat doen is tot een hoogte en kookpunt gestegen. Mack’s geweldige sportprestaties leiden hem in zijn leven buiten de cross naar een afgrond. De school vond het allemaal wel meevallen maar hebben nu de hete adem van Marcel en de tanden van Wendy heel duidelijk in hun nek. Ze zouden in staat zijn te verhuizen om van de ellende af te zijn, maar snel een koophuis kwijtraken past even niet in de tijd van nu, helaas. Natuurlijk is het van de zotte dat verhuizen een laatste optie is voor een gezin als dit, maar ook zo zit de wereld tegenwoordig in elkaar!
Vader Marcel komt binnen en geeft zijn boterhammenoverschot (volgens mij bewust te veel meegenomen) aan de “bijtgrage” hond “Kenny”. Ook weer niet echt verwonderlijk, die naam. “kijk pap, de sticker set is binnen” roept Mack. Marcel snapt al wat er moet gebeuren en steekt alvast de kachel aan in de schuur. Daar staat Mack’s nieuwe “monster” voor het komende seizoen.
Weer een KTM, maar nu een 85cc. Het zal even wennen zijn want er zit wat meer vermogen in en het is allemaal net weer een slagje groter. De motor staat klaar.
Mack is er ook helemaal klaar voor en heeft er zin in, veel zin!
Succes jongen, succes en sterkte….met alles!
Door: Olav Heijt, schrijver/Columnist
http://olavheijt.wordpress.com